ENTREVISTA A JOSE M. PENA CRESPO un soldador xubilado da empresa auxiliar de Bazán (agora Navantia).

-QUEN ERAS EN MARZO DE 1972?

Un traballor da industria auxiliar Bazán, e simpatizante do Partido Comunista.

-QUE MOTIVA A REVOLTA OBREIRA DO MARZO DE 1972?

A negociación do convenio colectivo de Bazán.

-QUE DIFERENZA HABÍA ENTRE O CONVENIO INTERPROVINCIAL PROPOSTO POR BAZÁN E O CONVENIO LOCAL PROPOSTO POLOS OBREIROS?

O convenio interprovincial era común ás factorías de Cartagena, Porto Real e Ferrol e o custo da vida era superior aqui, por iso o que se demandaba un convenio local aplicable soamente ó persoal da factoría de Ferrol.

-QUE OCORREU O 10 DE MARZO DE 1972?

En realidade son dúas datas, o 9 e o 10 de Marzo. O nove de Marzo os traballadores fomos desaloxados dos nosos postos de traballo pola Policia Nacional, daquela acumados coma ‘’os grises’’;  fomos desaloxados pola porta que hoxe xa non existe, que estaba situada ó lado do cantón . O día 10 ao chegar e ver pechada a porta da factoría, comenzamos unha especie de marcha cara o astilleiro de Perlío, accedimos dende a porta do Cantón ata As Pías para supostamente atoparnos cos traballadores de Astano que tamén comenzaron unha folga. Á altura de esa entrada, onde hoxe atópaste o monumento a Amador e Daniel, houbo un enfrentamento coa Policía Nacional, e alí foi onde, durante o tiroteo, houbo varios heridos de bala e dous mortos, ós cales fai homenaxe o monumento xa citado. E a partir de alí, ao redor de 15 días a factoría estivo pechada, e comenzaron co tema das detencións.

-NO XUÍZO DOS 23, ESTABAN TODOS OS QUE ERAN, E ERAN TODOS OS QUE ESTABAN?

Non

-HOUBO UN ANTES E UN DESPOIS, DO OCORRIDO NAQUEL MES DE MARZO?

Si claro, por suposto. Tanto nas loitas obreiras coma na concesión por parte das empresas de certas melloras económicas e sociais.

-EXISTIU,NA RECONVERSIÓN DO 1984, UNHA VENGANZA POR PARTE DO GOBERNO SOCIALISTA HACIA OS OBREIROS FERROLÁNS MOTIVADA POLOS SUCESOS DE MARZO DE 1972?

Na miña opinión persoal sí, fundamentada en que todolos traballadores despedidos e represaliados do 72 e algún ano despois por parte, de este caso, de membros da UXT ou polo Partido Socialista quisieron levar a defensa dos traballadores de bazán e como a malloria eran de comisiones obreras denegouse a participación de Felipe Gonzalez como abogado laboralista na defensa de eses traballadores, por iso penso que houbo unha venganza solapada, por parte do PSOE con respecto ós traballadores do naval de Ferrol; é mais, a partir de alí vese claramente como son potenciados outros astilleiros do Sur,non así os de Bazán e Astano.

-VALEU A PENA ESA LOITA?

Por suposto que sí, agora se disfrutan dunhas melloras sociais e laborais que non existían daquela, pero non valeu a pena para os que quedaron no camino, os compañeiros Daniel e Amador.

A primeira folga xeral: ¡Asociación ou Morte!

A primeira folga xeral que se rexistra na historia de España produciuse durante o reinado de Isabel II en Cataluña, nos primeiros días de xullo de 1855.

A orixe do conflicto foi unha protesta “luddita” dos traballadores da industria téxtil, que se opúñan á  introducción das selfactinas (do inglés self-actselfactinasing), as novas máquinas de fiado que abarataban costes de producción e suprimían postos de traballo. As movililizacións, que comezaran o ano anterior, radicalizáronse con motivo da execución do lider obreiro Josep Barceló Casadó. Este fiandeiro, nado en Mataró (Maresme) en 1824, opúxose ao fronte do sector máis extremista da "Sociedad de Protección Mutua de Tejedores de Algodón" que conseguiu que o capitán xeral de Catalunya, Ramón de la Rocha, prohibira as máquinas.

As protestas motivaron as disposicións tomadas polo novo Capitán Xeral, Juan Zapatero y Navas, disolvendo as asociacións obreiras e poñendo baixo a lei marcial as ata o de agora legais asociacións de socorros mutuos e tamén a  «todo el que directa o indirectamente se propasase a coartar la voluntad de otro para que abra sus fábricas o concurra trabajar en ellas, si no accede a las exigencias que colectivamente se pretenda imponer”.

execución de Josep Barceló

Baixo os lemas “Pan e Traballo” e “Asociación ou Morte”, a folga durou desde o 2  ata o 11 de xullo. Os obreiros esixían o recoñecemento do dereito de asociación, melloras salariais e reducción da xornada laboral.

O periódico liberal La Corona de Aragón, daba conta, o día 4 de xullo dos sucesos: 

En un día y a una hora dada han cesado los trabajos en todas las fábricas de Cataluña, y cien mil hombres se han lanzado a la calle pidiendo 'pan y trabajo' y gritando 'asociación o muerte' (…)

¿Qué es lo que piden esas inmensas masas de trabajadores que pueblan nuestras calles, sin manifestarse hostiles sin embargo, sin insultar a nadie, debemos decirlo en su favor, sin propasarse a nada? El derecho de asociación. Piden también que se fijen de un modo estable las horas de trabajo y que se constituya un gran jurado de amos y obreros que arreglen buenamente las discordias que entre ellos se susciten. (...)

Unha Comisión de Traballadores intentou inútilmente reunirse en Madrid co Rexente, o xeneral Espartero. Mentres, en Barcelona, as autoridades procedían á represión: cárcere, tortura e deportación a Cuba. O 9 de xullo a cidade era tomada militarmente e o día 11 o movemento é definitivamente aplastado.

Nos meses seguintes, a presión non diminuiu. Todo o contrario. Tralo breve paréntese progresista do Bienio, o regreso da burguesía conservadora, representada polos unionistas de O`Donell e os moderados de Narváez e González Bravo, supuxo un aumento da presión sobre o movemento obreiro, que entrou nunha etapa de clandestinidade.

Bibliografía: Laso Prieto, J.M., Historia del movimiento obrero en España http://www.nodulo.org/ec/2006/n052p06.htm

http://anarcoefemerides.balearweb.net/post/110143