"Los Errantes"

Eran anos de ferro en Barcelona. Ante a presión das organizacións obreiras -coa folga como principal elemento de presión- a patronal catalana, agrupada na poderosa Fomento del Trabajo Nacional, contestaba con lock-outs e apoiaba a formación dos amarelos Sindicatos Libres, cuios pistoleiros se adicaban á intimidación e eliminación de líderes sindicais, como no caso do anarquista Salvador Segui, El noi del sucre, asasinado en 1923. En resposta a estas accións moitos patróns e asasinos a soldo son abatidos por membros dos sindicatos.

A extrema violencia que se viviu naqueles anos -entre 1918 e 1923 rexístranse 800 atentados- serviu de pretexto ao gobernador militar, o ferrolán Martínez Anido, para decretar o estado de excepción, mentres a policía non dubidaba en aplicar sistemáticamente a "lei de fugas". Nesta tarefa destacou especialmente o comisario Manuel Bravo Portillo, figura vinculada ao espionaxe alemán durante a I Guerra Mundial e responsable de varios crimes.

Foi neste contexto de aberta loita social onde xurden grupos anarcosindicalistas partidarios da acción directa, como Los Solidarios, que posteriormente pasou a chamarse Los Errantes, do que formaron parte algún dos máis coñecidos anarquistas españois, como Buenaventura Durruti e Francisco Ascaso. As accións nas que se viron envoltos -como o fracasado intento de atentar contra Alfonso XIII- obrigounos a escapar do país para continuar en América as súas actividades revolucionarias.

Alí, actuando como auténticos bandoleiros, adicáronse a atracar bancos pata poder financiar as súas actividades revolucionarias. O episodio serve de argumento ao periodista Jorge Díaz, autor da novela La justicia de Los Errantes, que narra en clave de acción a aventura americana dos dous anarquistas.